Wednesday, August 29, 2012

Emosi

Howdie!
Ye post 2-3 menjak ni akan menjadi post yang sangat emosi. Eh kau tak suka? Nampak butang pangkah atas tu, sila lah klik. Eh jap jap, ada ke orang baca? Hahaha. Perasan sorang-sorang.

Baru balik daripada usrah. Apa? Aku join usrah? Ye benar. Aku join usrah. Apa? Aku tak nampak macam orang join usrah? Ye benar. Tiada yang benar melainan yang benar-benar belaka. Ada orang tanya kenapa aku join usrah. Kalau nak ingat sejarah usrah aku, bukanlah sesuatu yang indah. Ye, aku kategori ketegaq. Haha. My life is all about run away! Dan aku tak salahkan orang bila orang mengata, melabel aku sebagai ignorance. I'm that one.

Aku paksa diri sendiri untuk join jugak usrah kat uni sebab aku rasa usrah mampu ingatkan aku yang aku ni hidup di bawah pengawasan Dia di atas sana. Sebab aku ni manusia yang sentiasa sesat. Bukan setakat nak balik rumah pon sesat kadang-kadang (kalau takbalik 4-5 bulan), nak pegi mana-mana pon aku sentiasa sesat -,-' Maka terserlahkan keperluan aku untuk berusrah kan?

Berangkatlah kamu dengan rasa ringan maupun dengan rasa berat, dan berjihadlah dengan harta dan jiwamu di jalan Allah. Yang demikian itu adalah lebih baik bagimu jika kamu mengetahui
[At-Taubah] :')

Aku selalu rasa takcukup. Incomplete. Perghh ala-ala Backstreet Boys giteww. Kadang-kadang aku terfikir kenapa aku takjadi macam usrahmet (sahabat seusrah) yang lain. I adore them. Much. Diorang muslimah sejati. Tudung sentiasa labuh, baju longgar labuh. Senang kata mengikut syarak la. Tapi aku? Kalau kau jumpa aku kat luar, kau takkan sangka aku ni kanak-kanak usrah (biarlah aku perasan kanak-kanak ishh). I'm soooo in love with fashion. Seriously. Aku suka tengok fashion yang cantik-cantik. Tapi alhamdulillah setakat ni aku bukan mangsa fashion yang taksub dengan fashion terbaru terhangat dipasaran. Aku tau fashion terbaru, tapi aku tetap dengan something nice and simple. Ada orang kata too plain atau too dull atau too simple atau selekeh. Tapi aku suka, kau pedulik hapaaaa. Tengok pakaian aku pon kau tak lalu punyalah. Pegi kelas pakai jersi bola cardigan jeans lusuh tudung bawal or syria or shawl. Kadang-kadang nak rasa ayu (rajin nak iron), pakai la blouse bunga-bunga cinta. Tapi sampai mood nak berfashion aku, harus aku mix and match apa yang ada dalam wardrobe aku. Aku takmooo jadi fashionistaaaa. Aku mau jadi aku saje.

Itu baru bab pakaian aku. Perangai aku? Aha, kalau kau tengok akak-akak usrah, muslimat-muslimat usrah, apa expectation kau? Harus mereka bercakap dengan lemah lembut, tersenyum malu, tersusun, sopan snatun dan segalanyalah. Tapi kalau kau tengok aku, kau wajib hantuk kepala kat dinding. Yang cakap ala-ala ketua gangsta Bukit Bintang, kadang-kadang boleh jadi macam along mintak hutang, gelak ala-ala Kurita (kurita boleh gelak ke), membuli macam Ultraman Seven salah masuk cip, haaa macam tu la aku, mungkin lagi dasyat. Serious. Sampai kena tego dengan ustaz aku, time kelas tenung ustaz macam nak ajak bertumbok tepi simpang tiga. Cakap dengan lecturer (lelaki), dah macam brader-brader je. Ngaaa macam mana aku nak berubah macam usrahmet akuuuuu???

Nampak tak kenapa aku sangat perlukan usrah? Aha, kalau kau pun ada sindrom2 macam aku, harus korang cepat-cepat cari usrah. Aku berani jamin, kau takkan menyesal. Jangan penah rasa tak layak nak join usrah. Pegi je. Even time usrah kau tidur, takpe. At least kau pegi. Even kau rasa tak ikhlas, rasa terpaksa, pegi je. Satu je aku nak kate, Allah tu sangat sweet :')



p/s: kalau kau boleh teka yang mana satu aku, nescaya kau percaya cerita aku

Sunday, August 19, 2012

bukan

Boleh tak hari ni nak post cerita sedih? Apa perasaan kau bila ada orang kata

"The picture is perfect without you in it."

Dan apa perasaan kau bila yang berkata tu, salah sorang orang paling dekat dengan kau? And it happened to me. Dan aku nyaris meleleh. Kekeke. Rare sungguh manusia bernama 'aku' ni meleleh. Entah kenapa aku sensitif sangat 2-3 hari ni.

Mungkin orang yang berkata tu bergurau, tapi bila dia selalu layan aku macam sampah, aku mula berburuk sangka. Ye, tampar aku laju-laju. And when everyone kept telling me that I'm the ugliest, semua benda tak kena, aku kena tahan air mata supaya aku tak meleleh kat situ jugak. Yet, I've to face the truth, I'm not as beautiful as they are. Tu kenyataan yang aku sedar dari dulu lagi. Cuma bila ada yang tolong ungkapkan, rasa macam badan aku kena siat-siat, kena panggang. Sakit.

Dan bila semua orang mula marah-marah dengan aku, aku meleleh, tapi bukan kat situ. Dan bila semua orang bergelak ketawa dengan dia, aku rasa, ye mungkin ada sesuatu kat aku yang orang tak suka. Aku bukan orang yang kurang kasih sayang, cuma sedih bila kena layan macam sampah.

Semoga Allah sentiasa bersama aku supaya aku kuat :)